ஸ்டேட்டஸ்!

வவுனியா ரயில்வே ஸ்டேஷன். பளையிலிருந்து ரயில் வந்து நின்றதும் அவசரமாக ஏறிக் கொண்டேன். உண்மையைச் சொன்னால் சரியான நேரத்திற்கு ரயில் வந்து தொலைத்ததில், ஒரு ஃபேஸ்புக் போராளியாக இந்தச் சமூகத்தின் பொறுப்பின்மையைச் சாடும் ஒரு ஸ்டேட்டஸ் கைநழுவிப்போன சலிப்புடன் ஏறினேன். என்போன்ற போராளிகளுக்கு பார்க்குமிடமெங்கும் சமூக அவலங்களும், ஒழுங்கின்மையுமே நீக்கமற நிறைந்திருக்கவேண்டும். எல்லாமே சரியாக இருந்தால் என்னதான் செய்வது?

எனது டிக்கட்டில் B1 54 என எழுதியிருந்தது. B கம்பார்ட்மெண்டில் ஏறியிருந்தேன், 'B1 எங்கே?' நகரும்போதே டிக்கட் பரிசோதகரின் குரல் இதுதான் B1 என்று யாருக்கோ சொன்னது. 54ம் இலக்கத்தைக் கண்டுபிடித்து அமர முற்படுகையில் கவனித்தேன். எனக்கு அருகில் ஒரு தமிழ்ப் பெண்மணி. இப்போது குழப்பமாக இருந்தது. எனது டிக்கட் இலக்கத்தை மீண்டும் சரி பார்த்துக் கொண்டேன். ஒருவேளை என் தவறா? கம்பார்ட்மெண்ட்டில் A1 என்று எழுதியிருந்தது. 'குழப்புறானுகளே...'யோசித்தபடி என் பயணப்பையை மேலே வைத்தேன்.

அந்தப் பெண்மணி வன்னியிலிருந்து வருகிறார் எனத் தோன்றியது. ஏழ்மை அப்பட்டமாகத் தெரிந்தது. யாரேனும் உறவினர் வீட்டுக்குச் செல்பவராக இருக்கக்கூடும். தவறுதலாக இந்த இருக்கையில் வந்து அமர்ந்திருக்கலாம். அல்லது அவருக்கான டிக்கெட்டைப் பதிவு செய்தவர் ஒரு ஆணாக இருந்து, பயணப்படுபவர் பெண் எனக் குறிப்பிடாது விட்டிருக்கலாம். அதனால் ஆண்களுக்கருகில் அமர நேர்ந்துவிடும். பதிவு செய்தவரின் தவறை விட, இருக்கையின் குழப்பமாக இருக்கவே சாத்தியம் அதிகம். டிக்கட் சோதகர் வந்து அந்தப் பெண்மணி இருக்கை மாறி அமர்ந்ததைச் சுட்டிக் காட்டக் கூடும்.

வழமைபோல வாயிற் கதவருகே வந்து நின்றுகொண்டு பயணத்தைத் தொடங்கினேன். அனுராதபுரம் நெருங்கியதும் வந்தமர்ந்தேன்.

"தன்ர புத்தக வெளியீட்டு விழா ஒண்டுக்கும் சேர் வாறேல்ல எண்டு ரெண்டுமூண்டு பேரிட்ட குறையாச் சொல்லியிருக்கிறார். அதான் இந்தமுறை எப்பிடியும் போவேனுமேண்டு.." - சத்தமாகப் பக்கத்து முன்வரிசை இருக்கையில் அமர்ந்திருந்தவர் ஒரு தமிழ் ஆசிரியர்.

வெளிர் மஞ்சள் நிறத்தில் பச்சைப் பூக்கள் பெரிதாக வரைந்த சேர்ட் அணிந்திருந்தார். பின்மண்டையில் ஒரு டென்னிஸ் பந்தின் அளவிற்குச் சமமாக வழுக்கை. அதை மறைக்க இடது பக்கமாக சற்றே நீளமாக முடிவளர்த்திருந்தார். மூன்று கற்றையாக இருந்தது. அவற்றை அப்படியே வளைத்து வழுக்கையை மூடித் தொப்பி அணிந்திருந்தார். தொப்பியைக் கழற்றியதும் மின்விசிறியின் உதவியுடன் முடிக்கற்றைகள் விடுதலை பெற்று இரண்டு கற்றை மகரதோரணம் போல தொங்கி ஆடிக்கொண்டிருந்தது. மூன்றாவது கற்றை தலைகீழாகப்(?) பறக்கும் பட்டத்தின் வால் போல மேல்நோக்கிப் பறந்துகொண்டிருந்தது.

சோதகர் என்னிடம் வந்து டிக்கட் சரிபார்த்தார். அந்தப் பெண்மணியிடம் டிக்கட் கேட்க, அவர் என்னைத் தாண்டி சற்றுப் பின்னால் கையைக் காட்டினார். ஏராளமாக இருக்கையை நிறைத்துக் கொண்டு அமர்ந்திருந்த இளைஞர் ஒருவர் தன்னிடம் இருப்பதாகச் சிங்களத்தில் சொன்னார். ஆக, அவர்தான் அழைத்துக் கொண்டு வந்திருக்கிறார். ஆண்களுக்கான இரண்டு பயணச்சீட்டைப், பெற்றுக் கொண்டிருக்கிறார். ஆனால், வெகுகவனமாக தனது அருகில் வந்துவிடாமல் வேறு வேறு இருக்கையைப் பதிவு செய்திருக்கிறார். இரண்டு பயணச்சீட்டைப் பதிவு செய்யும்போது அருகருகாகவே கொடுப்பார்கள், நாம் சொல்ல வேண்டியதில்லை. தனித்தனியாக பதிவு செய்வதற்குத்தான் பேச வேண்டும்.

இப்போது புரிந்தது. அவர் தனது வீட்டிற்குப் பணியாளாக அந்தப்பெண்ணை அழைத்துச் செல்கிறார். தன் அருகே வேலைக்காரியை அமரச் செய்து அழைத்துச் செல்வது அவரது கவுரவத்தைப் பாதிக்கும் என முடிவு செய்து, அதற்காக மிகுந்த சிரத்தையெடுத்துப் பேசி, தன கவுரவத்தைக் காப்பாற்றியிருக்கிறார். பார்க்கும்போது, திருவாளர் கவுரவம் ஒரு சிங்களவர் எனத் தெரிந்தது.

"ஒழுங்காப் பள்ளிக்கூடம் போகோணும்... ஹரிஷிட்ட குடுங்கோ" என்றார் அந்தப் பெண்மணி தொலைபேசியில். இரண்டு குழந்தைகள் இருக்கக் கூடும். வருமானத்திற்கு வேறுவழியின்றிப் புறப்பட்டிருக்கலாம்.

சிங்களவர்கள் வன்னியிலிருந்து வேலைக்கு ஆட்களை அழைத்துச் செல்வதை ஏற்றுக் கொள்ளமுடியவில்லை. ஏதோ ஒரு வித பழிவாங்கல் போலவே எண்ணத் தோன்றுவதைத் தவிர்க்க முடிவதில்லை. எல்லாவிதமான வளங்களோடும், தன்னிறைவோடும், வந்தாரை வாழவைக்கும் நல்லிதயங்களோடு வாழ்ந்தவர்கள் வன்னிமக்கள். இறுதிப்போர் மிக மோசமாகப் பழிவாங்கிவிட்டது. கொஞ்சம் மனதைவிட்டுப் புத்தியைப் பாவித்து யோசித்தால், அவர்களுக்குத் தேவை வேலை, வருமானம். அதைக் கொடுக்க விரும்புபவர்கள், மனமிருப்பவர்கள் கொடுக்கிறார்கள். அவ்வளவுதான்! ஆனால் நான் அப்படி யோசிப்பதாக இல்லை. என் ஃபேஸ்புக் போராளிப்பார்வையில், இது சற்றும் அனுமதிக்க முடியாத ஒரு விடயம். இது பற்றி உடனே ஒரு ஸ்டேட்டஸ் போட்டுவிடலாமா என கை பரபரக்க, யோசித்துக் கொண்டிருந்தேன்.

"அது பாருங்கோ.. அவ்வளவு குருபக்தி..அவரோட அவ்வளவு திறமையும் அப்படியே அவனுக்கு வந்திட்டுது..." புளகாங்கிதமடைந்து யாரையோ பாராட்டிக் கொண்டிருந்தார் தமிழ். யூ-ட்யூபில் 'சிரிச்சா போச்சு' நிகழ்ச்சி பார்க்கும் பழக்கமுடைய எனக்கு வடிவேல் பாலாஜி, சிங்கப்பூர் தீபன் எல்லோரும் வரிசையாக ஞாபகம் வந்தார்கள். யாரென்று உத்தேசிக்க முடியவில்லை.

"கூல் வத்துற பீம.." தண்ணீர்ப் போத்தல் விற்பவர் கூவிக் கொண்டு கடந்து போனார். திருவாளர் கவுரவம் தான்மட்டும் ஒரு மைலோ வாங்கிக் குடித்துக் கொண்டிருந்தார். அதிர்ச்சியாக, மிகுந்த கோபமாக இருந்தது. இந்தச் சிங்களவர்களே இப்படித்தான். அந்தப் பெண்மணி பற்றிய எந்த அக்கறையுமில்லாமல், தண்ணீர் வேண்டுமா? என ஒரு வார்த்தை கேட்காமல் தனக்கு மட்டும். பாவம் அந்தத் தமிழ்ப்பெண்மணி! இவர் வீட்டிலா வேலை செய்யப் போகிறார்? இதே கோபத்துடன், இந்தச்சம்பவத்தை நான் மிகுந்த ஆக்ரோசமான ஸ்டேட்டஸ் போட்டேயாகவேண்டும் எனத் தீர்மானித்துக் கொண்டேன்.

"வல்லவன் பம்பரம் மணலிலும் ஆடும் எண்டுற மாதிரி...." அவரே கண்டுபிடித்த பழமொழியோ என்னவோ. சொல்லிவிட்டு ஒரு பெருமிதச் சிரிப்புடன் அவருக்கு நேர் பக்கத்து இருக்கையிலிருந்தவர்களைத் திரும்பிப் பார்த்தார் தமிழ். ஆனால் கொடுமையைப் பாருங்கள், அவர்கள் இது எதையும் கவனிப்பதாக இல்லை, காதலர்கள்! கவனித்தாலும் அவர்கள் அதுகுறித்து அலட்டிக் கொள்ளப் போவதில்லை. காரணம் அவர்கள் சிங்களவர்கள்.

"அதில பாருங்கோ டீவில கேட்டாங்கள் என்ன.. நீங்கள் ஒரு மருத்துவத்துறை மாணவரா இருந்துகொண்டு எப்பிடி தமிழ்ல இவ்வளவு ஆர்வமெண்டு..அவன் சொன்னான் என்ர தமிழாசிரியர்தான் காரணமெண்டு... "
வலதுகால் மேல் இடது காலை நான்கு போல் போட்டுக் கொண்டு வலதுகையால் கணுக்காலைப் பிடித்துக் கொண்டு, வேகமாகக் காலை ஆட்டியபடி ஒரு அமர்த்தலான பொஷிஷனில் அமர்ந்து பேசிக் கொண்டிருந்தார் தமிழ்! பக்கத்திலிருந்த சக தமிழ் ஒரு இஸ்லாமியர். புன்னகையுடன் அமர்ந்திருந்தார். அவர் முகத்தின் களைப்பு நோன்பு காரணமாக ஏற்பட்டதா சக பயணியால் ஏற்பட்டதா? அனுமானிக்க முடியவில்லை.

"ஓமோம்..அகளங்கன் சேர் அப்ப கம்பன் கழகத்தில இருந்தவர் பழைய ஆள் பிறகு விலத்தீட்டார்..போன முறை கம்பன் விழா நல்லாச் செய்தவங்கள் அதில..." சொல்லிக் கொண்டே பக்கத்து இருக்கைக் காதலர்களைத் தற்செயலாகப்  பார்த்தார்.

சரியாக அதே நேரத்தில் அந்தக்காதலி, காதலனை வாரித்தன் தன் தோள்மேல் தலை சாயவைத்து அவன் தலைமுடியைக் கோதிக் கொண்டிருந்தார். தமிழ், இந்தக் காட்சியைக் கண்டதும் சற்றே துணுக்குற்றவர் போல முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டார் . மறுகணமே, சடுதியாகத் திரும்பித்தன் கண்களை நம்பிக்கொண்டார். இதுபோன்ற காட்சிகள் தமிழுக்கு ஒவ்வாததுபோலும். மீண்டும் ஓரிரு தடவை பார்த்துக் கொண்டார். கம்பராமாயணத்தில் இதுபோன்ற வர்ணனைகள் இருக்குமா? அல்லது உண்மைகளுக்கு அப்பாற்பட்ட எந்தவித ப்ரோபோஷிஷனும் இல்லாத மிகை உவமானக் காட்சிகள்  இருக்ககூடுமோ?அயோத்திமாநகரத்துப் பெண்கள் தங்கள் காதலனை இறுகத் தழுவிக் கொண்டு அவன் முதுகுப் பகுதியை இருகைகளாலும் தடவிக் கொள்கிறார்கள். அதாவது சோதனை செய்கிறார்களாம். தங்கள் கூரான முலைகள் அவன் நெஞ்சை ஊடுருவி வெளிவந்திருக்கின்றனவோ? எனச் சொல்லியிருந்தது பத்தாம் வகுப்பில் நான்படித்த பதின்வயதினருக்கான ஓர் இலக்கியப் புத்தகத்தில்.

செல்பேசியில் ஃபேஸ்புக்கில் ஆழ்ந்திருந்தேன். அந்தப் பெண்மணி எதையோ கேட்க விளைவதுபோல, சற்றே அவஸ்தைப் படுவதைப்போல தோன்றியது என் பிரமையாகக் கூட இருக்கலாம். ஒருவேளை தண்ணீர் தேவையா? இயற்கை உபாதையா? கழிவறை எங்கேயென்று கேட்கக் கூச்சமா? தெரியவில்லை. என்னிடம் யாரும் எந்த உதவியும் கேட்காமல் நான் வலியச்சென்று உதவுபவனில்லை. தவிர, பெண்கள் என்னிடம் பேசினாலன்றி நானாகப் பேசமாட்டேன். இதுவும் தமிழன் பெருமையில் அடங்குமா எனத் தெரியவில்லை. ஆனால், பக்கத்திலிருப்பவர்களை பொருட்படுத்துவதில்லையே தவிர, உலகில் எங்கோ யாருக்கோ நடக்கும் கொடுமைக்கு கண்டனம் தெரிவிப்பேன். எனது தொலைநோக்குப் பார்வை குறித்து எனக்குச் சந்தேகம் ஏதுமில்லை.

கையிலிருந்த ரம்புட்டான் பழங்களை மிக அவசரமாகக் காலி செய்துகொண்டிருந்தார் தமிழ். ஒருவேளை பக்கத்து இருக்கை நண்பர் நோன்பை முடித்துவிட்டால் பறித்துத் தின்றுவிடுவார் என்பதுபோல. என் பின்பக்கமாகத் தமிழில் பேச்சுக்குரல் கேட்டது. திரும்பிக் கவனித்தேன். திருவாளர் கவுரவம் பக்கத்து இருக்கைக் காரருடன் சுவாரசியமாக உரையாடிக் கொண்டிருந்தார்.

கவுரவம் தமிழர் என்கிற உண்மை எதிர்பாராத அதிர்ச்சியாக இருந்தது. என் ஸ்டேட்டஸ் ஆட்டங்காணத் தொடங்கியிருந்தது. இப்போது எடிட்டிங் மோடிலிருந்தது. எப்போது வேண்டுமானாலும் மனதிலிருந்து மானசீகமாக ரிமூவ் ஆகிவிடலாம்.
"ஓ! யாழ்ப்பாணம்தான் அப்பவே வந்திட்டம்" இது அதிர்ச்சியாக இல்லை. நான் சரியாக ஊகித்தது குறித்து ஒரு தமிழனாக மகிழ்ச்சி கொள்ள, பெருமைப்பட ஏதேனும் வாய்ப்பிருக்கிறதா என யோசித்துக் கொண்டிருந்தேன்.

"என்ன இருந்தாலும் தமிழுக்கெண்டொரு பாரம்பரியம் இருக்கில்ல?"
உற்சாகமாகப் பேசிக் கொண்டிருந்தார் தமிழ். இன்னும் கம்பராமாயணம், கம்பன்கழகம், தமிழ்விழா என்றே பேசிக் கொண்டிருந்தார். ஃபேஸ்புக் பற்றி அவருக்குச் சரியாகத் தெரியவில்லைப் போலும். உலகின் மிகப்பெரிய கோவில் கட்டியது, தஞ்சைப் பெரிய கோவிலைச் சாய்த்துவிடாமல் நேராகவே கட்டியது உட்பட ஒரு தமிழனாக பெருமைப்படுவதற்கு ஏராளமான சாத்தியங்களை ஃபேஸ்புக் வழங்குவதை பலரும், குறிப்பாகத் தமிழ் ஆசிரியர்கள் அறிவதில்லை என்பது பெரும் சோகம்.

ரயில் புறக்கோட்டை நிலையத்தை நெருங்கியது. சரியான நேரத்தில் அசந்து தூங்கிக் கொண்டிருந்த தமிழ், சக தமிழ் தட்டி எழுப்ப, திருதிருவென விழித்துக் கொண்டிருந்தார். கவுரவம் என்னருகே வந்து நின்று, "வெள்ளென போனாத்தான் பஸ்ஸ பிடிச்சு கெதியா வீட்ட போகலாம்" என்றொரு அறிவுறுத்தலை வழங்கினார். 'புகையிரதம் இன்னும் சற்று நேரத்தில் முதலாவது மேடைக்கு வரும்' பாணியில் வழங்கப்பட்ட அந்த அறிவுறுத்தல் யாருக்கானது? என என்னைக் குழம்பவிடாமல் அந்தப்பெண்மணி அவசரமாக எழுந்து சென்றார். கவுரவத்துடன் பக்கத்துப் பெட்டிக்குச் சென்றார். ஆச்சரியகரமாக எல்லாப்பெட்டிகளும் ஒரேநேரத்திலேயே ஓய்வுக்கு வந்தன.

கூட்டத்தினரோடு மெதுவாக நகர்ந்து, வீதிக்கு வந்து நிறுத்தத்தில் நின்றிருந்த பேரூந்தில் ஏறினேன். அதே தமிழ்ப்பெண்மணி தனியாக அமர்ந்திருந்தார். மற்றவரிசையில் இரண்டு இருக்கைகள் தள்ளி எனக்குப் பக்கத்தில் கவுரவம் அமர்ந்திருந்தார். வெள்ளவத்தைக்கு இரண்டு டிக்கட் எடுத்தார். ஒரே ரயில், பேரூந்து, ஒரே விலையான டிக்கெட்டில் வெகு சிரத்தையாகத் தனது கவுரவத்தை நிலைநாட்டும் அவரது முயற்சிகளை வியந்து கொள்ளத் தோன்றியது. பெருமையாக இருந்தது. என்போலவே கவுரவமும் செல்பேசியில் ஃபேஸ்புக் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். அவரும், ஏதேனும் தமிழன் பெருமையை மிகுந்த பெருமையுடன் பகிரக் கூடும். தமிழனுக் கெதிரான கொடுமையைச் சாடும் ஸ்டேட்டஸ்க்கு ஆவேசமாக லைக் செய்யக்கூடும். என்னைப்போலவே லைக்குதல், பகிர்தல் மூலம் எந்தக் கொடுமையையும் தீர்த்துவிட முடியும் என கவுரவமும் நம்பக்கூடும்.

நம்பிக்கை எதையும் சாத்தியமாக்கும். நானும் நம்புகிறேன். புலரும் பொழுதில் கவுரவத்தின் வீட்டில் புதிய சூழலில் அந்தப் பெண்மணியின் புது வாழ்க்கை நல்லபடியாகத் தொடங்கும். கவுரத்தின் குடும்பத்தினர் அந்தப் பெண்மணியை நீ, வா, போ என ஒருமையில் அழைக்க மாட்டார்கள். முக்கியமாக குழந்தைகளும் அப்படி அழைக்க மாட்டார்கள். சரியானவேளையில் அவருக்கு நல்ல உணவு கிடைக்கும். நல்ல படுக்கை வசதிகள் வழங்கப்படும். அவர் கவுரவமாக நடத்தப்படுவார். வீட்டுப் பணியாளரைத் தம்மில் ஒருவராக நினைக்கும் குடும்பங்களில் ஒன்றாக கவுரவம் குடும்பமும் இருக்கும். வரும்நாட்களில் அவர் குழந்தைகள் உண்மையில் மகிழ்ச்சியான தம் அம்மாவின் குரலையே செல்பேசியில் கேட்பார்கள். என் நம்பிக்கையில், நான் உத்தேசித்திருந்த என் ஆக்ரோசமான ஸ்டேட்டஸ் இப்போது முற்றாக அழிந்துபோயிருந்தது.

இப்போது சிங்கள சினிமா இயக்குனர் ஒருவர் தமிழரின் உணர்வுகளைக் கேவலப்படுத்திவிட்டது குறித்து ஆக்ரோசமாகப் பேசிய ஒரு ஸ்டேட்டஸ் என்னைக் கவர்ந்தது. அதெப்படி தமிழ்ப்பெண் சிங்கள இளைஞனைக் காதலிக்க முடியும்? இதற்குமுன் நடந்திருக்கிறதா? இனித்தான் நடக்க முடியுமா? சரித்திர, பூகோள, விஞ்ஞான, இலக்கிய இன்னபிற எந்தரீதியிலாவது இது சாத்தியமா? அனுமதிக்கலாமா? கொடுமையைக் கண்டதும் பொங்கியெழுந்து ஒரு ஆவேச லைக் போட்டேன். அதே ஸ்டேட்டஸ்க்கு கவுரவமும் லைக் போட்டிருக்கலாம்.